Na elf dagen eindelijk weer thuis. Met het Compassion-syndroom, zoals @BoazvdH het noemt. Een goede typering lijkt me. Ik voel me een beetje alien, alsof ik op een andere planeet ben geweest. Terug in een wereld die gewoon is doorgegaan. Een wereld die niet zo hard is geraakt in het hart als ik het heb ervaren. Dat neem ik niemand kwalijk. Wel vind ik dat lastig te hanteren.

Welke andere symptomen horen er bij het Compassion syndroom? Misschien een hard oordeel over de kneuterigheid? Of onbegrip over er in mijn ogen niet toe doende drukmakerij? Tieners die school saai vinden terwijl er kinderen zijn die zo graag willen maar nooit de kans krijgen? Klagen over eten terwijl er honderdduizenden zijn die iedere dag bezig zijn om te zorgen dat er een maaltijd komt? Ik weet het niet.

“Don’t search for Jesus in far lands – He is not there. He is close to you; He is with you. Just keep the lamp burning and you will always see Him. Keep on filling the lamp with all these little drops of love, and you will see how sweet is the Lord you love.” Mother Teresa

Geef me even de tijd om alles op zijn plek te laten vallen. Door deze reis is er iets in mijn hart geplant wat de tijd heeft om te groeien lijkt me. Wellicht is het een van mijn missies om een verhaal te vertellen zodat er hoop komt in een hopeloze situatie. Ik heb er nog geen zicht op.