Tien over vier de wekker. Het is koud, maar ik sta op om mezelf aan te kleden om mee te doen aan de nachtoffice, de gebedstijd hier in het klooster van 4:30 uur. Waarom doe ik dit eigenlijk? Ik moet wel gek zijn. Waarom zou ik in vredesnaam mijn bed uitrollen om in een kapel te zitten, tijd te zoeken voor gebed, overdenking, Bijbel… Het gekke dat opeens een paar (nou ja, het lijken er opeens wel erg veel te zijn) teksten op zijn plek vallen: 

“In de uren van de nacht houd ik mijn ogen geopend en overdenk ik uw woord.”
(Ps 119:148, maar check ook Ps 63:7; Ps 92:2-3; Ps 119:62)

Het uurtje gaat wel weer snel voorbij. Ja, toch wel. En het is goed. Een beetje verstand op nul. Gewoon meedoen, gewoon de dingen over en door me heen laten gaan. En vasthouden wat ik kan vasthouden. Zoals die ene opmerking in een van de gebeden dat het soms een extra wonder is als je erachter komt dat je anderen nodig hebt… Ik ga maar weer eens een uurtje slapen.

Behoefte aan spiritualiteit

Na de Lauden (gebed van 7:30) volgt het ontbijt. Alle maaltijden in stilte. Prima. Rust. Tijdens de afwas (ja, dat hoort er gewoon bij hier in het klooster) hebben we een interessant gesprek. Jaren geleden waren hier nog tientallen monniken. Nu zijn er nog zes over. De jongste is begin de zestig, de oudste half in de tachtig. Het voelt een beetje als een openlucht museum. En toch… er is een grotere behoefte aan rust, aan devotie, aan spiritualiteit. Het gastenverblijf zit regelmatig vol. Ik kan me voorstellen dat dit voorbij gaat, dit klooster, in deze vorm. Maar de behoefte aan plekken om je terug te trekken, een plek om God te ontmoeten (anderen zijn wellicht meer op zoek naar zichzelf).

Ik hoop in deze dagen van rust meer tijd en aandacht te hebben voor het luisteren naar Gods stem. Ja, die hoor je beter in de stilte.

Bidden met de middeleeuwen

Tijdens het hardlopen heb ik geluisterd naar een interessante lezing van het Veritas Forum, over het leren bidden van de middeleeuwen. Ondermeer door, jawel, een benedictijn. Als je de lezing wilt luisteren, dit is de directe link naar de mp3 “Sacred Explorations: Learning to Pray With the Medievals“. Ja, deze lezing past precies in mijn weekje kloosteren. Veel dingen vallen op zijn plek. Wat dacht je trouwens van dit citaat:

Bidden ín de kerk is heel wat anders als bidden mét de kerk.

Hier in deze omgeving ervaar ik op een nieuwe manier wat traditie is. Veel van mijn eigen ervaring met traditie is dat het dood is. Dat het dode vormen zijn. Dat ze inhoudsloos zijn. In ieder geval voor de goegemeente die het allemaal probeert te handhaven. Maar hier ervaar ik opeens de kerk van alle tijden, alle plaatsen, alle generaties en alle tradities. Ik geniet er voluit van. 

Stille tieners

Bij het middaggebed is een grote klas (14 à 15 jaar) die meedoet. Een excursie denk ik. Maar het is ook met hen doodstil in de kapel. Het is een soort heilige sfeer waar je binnenstapt wat je hier ook vanzelf stil maakt. Al was de begeleider ook een van de oorzaken van de stilte en rust, moet ik je zeggen. Ik denk dat je met hem geen ruzie moet krijgen ;)

Vanavond heb ik de eucharistie meegevierd. Er is toch maar één kerk? Ja, dat geloof ik. En daar handel ik dus ook naar. Ondanks dat me is ingepeperd dat de paapse mis toch wel ernstig verderfelijk was. Wat maakt het mij uit. Jezus gebed zingen we deze week een paar keer:

Mogen allen één zijn, Vader,
zoals Gij in Mij zijt, en Ik in U bent;
mogen zij ook één zijn in Ons,
opdat de wereld gelove in mij.

 Morgen weer meer »