Hadden we een paar jaar terug Susan Boyle en Paul Potts… Dit jaar zijn Charlotte en Jonathan een grote verrassing bij Britain’s Got Talent 2012. Ze hebben allemaal een zelfde patroon… Het publiek en de jury kijkt en praat ‘betekenisvol’ (“Just when you think things couldn’t get any worse.“) De lichaamstaal van de deelnemers is erg bescheiden. In het gesprekje dat in de uitzending volgt wordt het ook wel uitgelegd. Jonathan is een emo-eter. De frustratie en afwijzing eet hij weg. Maar de neiging is om hem af te wijzen op zijn uiterlijk.

Wachten op de afgang

Al die gniffelende mensen die wachten op de volgende publieke afgang… draaien in een paar seconden om. Alles verandert als ze samen gaan zingen. Dan wordt iedereen eerst stil en daarna gaat het publiek los.  Jammer dat dat pas op dat moment is. Hoe komt dit? Waarom zitten wij zo in elkaar? Waarom hebben we een soort conformisme waarbij we afwijzen wat anders is dan ik? Waarom lachen vanaf de tribune terwijl anderen de moed hebben om hun unieke talent te laten zien? Waarom als jury je gedachten direct al klaar hebben?

Wat het echt mooi maakt

Is het niet de vriendschap tussen deze twee die meer dan de rest zo ongelofelijk mooi en breekbaar maakt? Dat overstijgt de muzikale performance! Ze hebben samen de moed, ondanks de afwijzing die ze ook steeds moeten hebben gevoeld, om hier te staan tegenover een jury die echt niet altijd vriendelijk en positief is. Gaaf om zo vrienden te zijn. Beoordeel de ander niet op het uiterlijk, je leert zo de ander nooit kennen. De wereld zit er mooier uit en dat ga je merken als je de vooroordelen loslaat!