[ba-youtubeflex videoid=”yqJK1c3J3yQ”]

Vandaag heb ik de film “Blue Like Jazz” gekeken. Het is gebaseerd op het gelijknamige boek van Donald Miller. Eerlijk gezegd moest ik me door de eerste 10 minuten heen worstelen. Maar dat blijkt met opzet. Al de christelijke nonsense bezorgden me bijna pukkeltjes. En dat maakt deze film zo mooi. Want het schuwt de irritatie aan schijnheiligheid niet, de opgepoetste kerkse facade waarachter veel oneerlijkheid en onoprechtheid zit verborgen.

Voor Don Miller, de hoofdpersoon van de film, is het hypocriete van de kerk simpelweg de reden om weg te gaan uit de kerk waar erg actief is en onder andere de jeugdpastor assisteert. En met het weggaan uit de kerk, gaat hij weg bij Jezus.

Ik kan, samen met zoveel anderen, hier zo goed bij meevoelen. Verrassend is de manier waarop Don God weer gaat ervaren, maar daar zal ik niet teveel van weggeven. In ieder geval niet stereotype. Ook daarin is de film eerlijk.

Misschien gaat het in deze film wel om stereotypen enerzijds en verrassende unieke mensen anderzijds.